Αδιέξοδο;
Να ευχηθώ ένα όμορφο φθινόπωρο σε όλους σας.
Καιρό είχα να γράψω κάτι στο blog μου.
Ήταν ένα δύσκολο, διαφορετικό καλοκαίρι για όλους μας.
Έτρεχαν και τρέχουν τόσο πολλά γεγονότα που δεν ξέρεις τι να σχολιάσεις πρώτο και τι τελευταίο.
Όλοι μοιάζουμε σαν πιόνια πάνω σε μια μεγάλη σκακιέρα που περιμένουμε με ευλαβική υπομονή αν μείνουμε ή αν βγούμε εκτός παιχνιδιού.
Ναι έτσι είναι, από όπου και να το δεις...
Ο Κορονοϊός βλέπουμε πως ήρθε για να μείνει. Του καλάρεσε που εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο το κόσμο τσακώνονται για την ύπαρξή του και σου λέει τώρα θα σας δείξω.
Τι πράγμα και αυτό;
Άλλαξε η ζωή μας εντελώς.
Αυτά που θεωρούσαμε δεδομένα βγαίνοντας από το σπίτι μας για τις δουλειές μας, τις κοινωνικές μας επαφές και τις υποχρεώσεις μας έχουν αλλάξει.
Μάσκες στο πρόσωπο, γάντια και αντισηπτικά μας κάνουν να μοιάζουμε με χειρουργούς έτοιμους να μπούμε στην χειρουργική αίθουσα να κάνουν επέμβαση ανοιχτής καρδιάς.
Ο τσακωμός και ο διχασμός που έφερε αυτός ο ιός δεν λέγεται. Οι μέν με φόβο φοράμε την μάσκα και προσέχουμε και οι δέ ούτε θέλουν να ακούσουν τίποτα για το θέμα αυτό.
Είμαστε λένε πρόβατα που μας έχουν στο μαντρί και μας κάνουν ότι θέλουν. Ότι όλα είναι ψέματα.
Δεν ξέρω...
Συνήθως δεν απαντώ σε τέτοια σχόλια. Άλλωστε θα χάσω το χρόνο μου.
Ας είμαι πρόβατο και ας είμαι στο μαντρί. Γιατί μία στο εκατομμύριο να έρθει ο "κακός ο λύκος" ας είμαι τουλάχιστον περισσότερο προστατευμένη.
- Από την άλλη κακοκαιρίες με εμπνευσμένα ονόματα από την μυθολογία και την ελληνική ιστορία κάνουν πασαρέλα από τον όμορφο τόπο μας. Έχουν περάσει αρκετές τα τελευταία χρόνια.
Πέρασε η Αριάδνη που έκανε την αρχή το 2017, (αν είμαι καλά πληροφορημένη), ο Ζορμπάς, ο Ραφαήλ, ο Τηλέμαχος, η Υπατία και πολλές άλλες με τελευταίο τον Ιανό. Μαζί τους έφεραν και συνεχίζουν να φέρνουν πλημμύρες, κυκλώνες, ισχυρούς ανέμους, βροχές και όλα αυτά μαζί προκαλούν βιβλικές καταστροφές. Ο κόσμος βλέπει όλα αυτά που συμβαίνουν αποσβολωμένος. Χάνονται οι περιουσίες του και οι κόποι μιας ζωής χωρίς να μπορεί να αντιδράσει.
Και μετά τι;
Τι έχει να περιμένει;
Πώς θα μπει ο καθένας από τους πληγέντες στην καθημερινότητα του;
Αδιέξοδο...
Η Μόρια, οι εμπρησμοί στη δομή και γενικά οι τόσοι πρόσφυγες και μετανάστες μια ακόμα μεγάλη πληγή που τρέχει από το "πληγωμένο κορμί" της Ελλάδας.
Δεν καταλαβαίνω τίποτα βρε παιδιά...
Από την μία οι Έλληνες που εδώ και χρόνια αντιμετωπίζουμε τόσα προβλήματα από την επέλαση της κρίσης και μετά και από την άλλη τόσοι άνθρωποι να ζουν σε ανθυγιεινές συνθήκες με τα μωράκια τους να πεινούν και να κρυώνουν.
Τόσα χρόνια ακούω να λένε ότι ανήκουμε στην μεγάλη "οικογένεια" της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ότι είμαστε τυχεροί γι' αυτό...
Αν λοιπόν είμαστε οικογένεια και έτυχε βάσει της κατανομής των κρατών να είμαστε στην είσοδο αυτού του σπιτιού, γιατί η "μαμά" Ευρώπη δεν κάνει κάτι να μας "ελαφρύνει" λίγο από αυτό το "βάρος" που έχουμε επωμιστεί;
Σαν καλή "μαμά" δεν θα έπρεπε μόνο να μας βάζει τιμωρίες και να μας κουνάει το δάχτυλο για τα στραβοπατήματά μας.
Τα έχουμε πληρώσει αυτά και θα συνεχίσουμε να τα πληρώνουμε ακριβά.
Σαν καλή "μαμά" θα έπρεπε να ελαφρύνει το παιδί της και να κατανέμει τον άτυχο αυτό κόσμο που είναι στοιβαγμένος στην είσοδο του "σπιτιού" της και στους υπόλοιπους χώρους.
Αλλιώς τι σόι οικογένεια είμαστε;
- Το κερασάκι στη τούρτα των δεινών της πατρίδας μας οι τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο. Ο Ερντογάν τραβάει όσο μπορεί το σχοινί αλλά οι "μεγάλοι" δεν βλέπω να του "τραβούν το αυτί" όσο πρέπει. Άλλωστε το είπε τις προάλλες ότι δεν καταλαβαίνει από απειλές.
Βέβαια και οι <<σύμμαχοί μας>> έχουν τα δικά τους συμφέροντα με τον Τούρκο και δεν παίρνουν τόσο ξεκάθαρη θέση.
Προς το παρόν η γνώμη μου είναι ότι είμαστε μόνοι απέναντι στον <<σουλτάνο>> χωρίς ουσιαστική στήριξη.
Εύχομαι μόνο πάνω στην μανία του για να κρατηθεί στην εξουσία να μην έχουμε κάποιο θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο και με αυτό ανοίξει ο ασκός του Αιόλου...
Μετά από όλα αυτά αλλά και άλλα πολλά που συμβαίνουν ένα ερώτημα μένει.
- Είμαστε ή δεν είμαστε σε αδιέξοδο;
Κείμενο: Μ. Στρατή
Φωτογραφία: https://pixabay.com
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου