Αγαπημένο μου ημερολόγιο...

Μετά από χρόνια που είχαν να συναντηθούν δυο φίλες επιτέλους βρίσκονται σε ένα καφέ στο κέντρο της Αθήνας. Οι κόρες και των δύο πήγαιναν στο ίδιο σχολείο αλλά όταν τελείωσαν το Λύκειο η μία έφυγε από την περιοχή που έμεναν και πήγε κάπου μακριά.  Μετά από τα φιλιά και τις αγκαλιές και αφού παρήγγειλαν το καφεδάκι τους άρχισε ο παρακάτω διάλογος. - Τι κάνει η κορούλα σου; Την θυμάμαι στο σχολείο πόσο όμορφη ήταν και πόσο την ήθελαν όλα τα αγόρια. Την έχεις παντρέψει; -Τι να σου λέω φιλενάδα. Η κόρη μου πριν 6 χρόνια περίπου γνωρίστηκε με έναν μεγαλοδικηγόρο. Μιλάμε πολλά λεφτά. Σπίτι στην Εκάλη, με πισίνα, με υπηρετικό προσωπικό και σπίτι στην Ελβετία. Μόλις την γνώρισε της έκανε δώρο κοσμήματα μεγάλης αξίας, τόσο πολύ την αγάπησε. Κάναμε κάτι αρραβώνες που ήταν καλεσμένη όλη η καλή κοινωνία της Αθήνας, πήραμε τέτοια χαρά.  Αλλά τι τα θες μέσα σε λίγες μέρες τον άφησε, χώρισαν. - Τι λες βρε κορίτσι μου φαντάζομαι την πίκρα σας... - Τι να πεις τυχερά είναι αυτά. Μετά δεν πέ

Έσερνε τα βήματά του βαδίζοντας στο στενό δρομάκι του χωριού. Και να φανταστεί κανείς είχε βάλει την μέγιστη προσπάθεια για να βγει έξω από το σπίτι. Ήταν μόλις 55 ετών αλλά έμοιαζε για 70. Ήθελε πολύ καιρό να το κάνει αυτό αλλά δεν μπορούσε.  Διάλεξε την ώρα του δειλινού να βγει και να πάει από δρόμο που δεν θα τον έβλεπε κανείς.  Λίγους μήνες πριν είχε κάνει ένα μεγάλο πολύ δύσκολο χειρουργείο στην καρδιά και ενώ όλοι περίμεναν πως δεν θα τα καταφέρει είχε σταθεί πάλι στα πόδια του. Ο ήλιος έσβηνε  σιγά σιγά πίσω από τις κορυφές των βουνών αλλά εκείνος αυτό που είχε βάλει στο μυαλό του ήθελε να το καταφέρει.  Όλη αυτήν την ώρα έκανε μια αναδρομή στο παρελθόν. Θυμήθηκε την όμορφη γυναίκα του που την είχε χάσει πολλά χρόνια πριν από την "κακιά αρρώστια" όπως την έλεγε.  "Ήταν μια καλή σύντροφος αλλά έφυγε νωρίς", σκεφτόταν καθώς περπατούσε. Μετά πήγε πιο πίσω και θυμήθηκε  τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, στο πόσο φτωχικά είχε μεγαλώσει, αλλά πόση αγά