Όταν η μοίρα παίζει άσχημα παιχνίδια.
Ήθελε πολύ καιρό να το κάνει αυτό αλλά δεν μπορούσε. Διάλεξε την ώρα του δειλινού να βγει και να πάει από δρόμο που δεν θα τον έβλεπε κανείς.
Λίγους μήνες πριν είχε κάνει ένα μεγάλο πολύ δύσκολο χειρουργείο στην καρδιά και ενώ όλοι περίμεναν πως δεν θα τα καταφέρει είχε σταθεί πάλι στα πόδια του.
Ο ήλιος έσβηνε σιγά σιγά πίσω από τις κορυφές των βουνών αλλά εκείνος αυτό που είχε βάλει στο μυαλό του ήθελε να το καταφέρει.
Όλη αυτήν την ώρα έκανε μια αναδρομή στο παρελθόν. Θυμήθηκε την όμορφη γυναίκα του που την είχε χάσει πολλά χρόνια πριν από την "κακιά αρρώστια" όπως την έλεγε.
"Ήταν μια καλή σύντροφος αλλά έφυγε νωρίς", σκεφτόταν καθώς περπατούσε.
Μετά πήγε πιο πίσω και θυμήθηκε τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, στο πόσο φτωχικά είχε μεγαλώσει, αλλά πόση αγάπη είχε πάρει από τους γονείς του.
Αδέρφια δεν είχε και είχε παντρευτεί σχετικά μικρός. Με την γυναίκα του παντρεύτηκαν από έρωτα και ήταν πολύ ευτυχισμένοι. Στα πρώτα χρόνια της κοινής τους ζωής η μόνη σκιά που υπήρχε ήταν ότι δεν μπορούσαν να κάνουν παιδί. Θυμόταν το βουβό κλάμα της στο μαξιλάρι κάθε βράδυ. Νομίζοντας πώς δεν την ακούει ο αγαπημένος της. Αυτός πάντα άκουγε αλλά την άφηνε να βγάλει το πόνο της γιατί μέσα στη μέρα μπροστά του δεν έδειχνε ποτέ τίποτα.
Τόσα χρόνια, τόσες προσπάθειες για να αποκτήσουν μωρό...
Ώσπου έφτασε η μέρα που ο στόχος ζωής τους είχε επιτευχθεί και κράτησαν στα χέρια τους την πανέμορφη κόρη τους.
Στη σκέψη αυτή του παρελθόντος τα αργά αδύναμα βήματά του σταμάτησαν για λίγο. Κοίταξε αυτό που κρατούσε στο χέρι του, δάκρυσε και συνέχισε στον προορισμό του.
Πόσες χαρές τους έφερε αυτό το παιδί...
Πρώτη σε όλα η όμορφή του κόρη. Από το νηπιαγωγείο μέχρι και το πανεπιστήμιο. Από τις ξένες γλώσσες μέχρι τις γυμναστικές της επιδόσεις.
"Πόσο ταλαντούχα και πόσο όμορφη" σκέφτηκε και ήταν η μοναδική φορά που το πρόσωπό του έκανε ένα μειδίαμα.
Η γυναίκα του 'έφυγε' όταν η μικρούλα ήταν 7 ετών. Έτσι η μικρή αναγκάστηκε να αγκιστρωθεί πάνω στον μπαμπά της και να τον προσέχει σαν τα μάτια της.
"Μεγάλωσες πριν την ώρα σου κοριτσάκι μου δεν έζησες όπως έπρεπε τα παιδικά σου χρόνια" μονολόγησε...
Κοίταξε μια ακόμη φορά αυτά που κρατούσε στο χέρι του.
Άρχισε να σκοτεινιάζει. Μόλις είχε φτάσει στο προορισμό του.
Γύρω του η απόλυτη ησυχία.
Η καρδιά του πήγαινε να σπάσει.
Τα μάτια του είχαν γεμίσει δάκρυα.
Το χέρι του έτρεμε.
Γονάτισε μπροστά στο πέτρινο τάφο. Έβαλε το μπουκέτο με τα όμορφα λουλούδια που κρατούσε δίπλα στη φωτογραφία της αγαπημένης κόρης του.
"Δεν έπρεπε να μπεις σε αυτό το αυτοκίνητο κορίτσι μου. Δεν έπρεπε να φύγεις τόσο άδικα" μονολόγησε και ξέσπασε σε κλάματα...
Υ.Γ. Για όλους αυτούς που έφυγαν νωρίς αλλά και σε αυτούς που έμειναν πίσω...
Κείμενο: .Μ. Στρατή
Φωτογραφία: Εικόνες google
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου