Όχι άλλος πόνος...

                          

Δεν ξέρω αν στο κόσμο αυτό υπάρχει ισορροπία, αν όλα γύρω γίνονται με απόλυτη σοφία...

Αν η κάθε μέρα μας είναι ένα θαύμα ή αν μπορεί να εξελιχθεί στο πιο μεγάλο δράμα.

Πολλά αυμβαίνουν, που μας καίνε, μας πληγώνουν.

Και εμείς απλοί παρατηρητές στο ξέσπασμα του χρόνου.

Είναι πολύ άσχημο να μη μπορείς να βοηθήσεις,

σε καταστάσεις άσχημες που σε γεμίζουν θλίψη.

Να βλέπεις να αρρωσταίνουν, άνθρωποι που αγαπάς,

και να περιμένεις γεμάτος πίστη να γίνουνε καλά..

Δεν υπάρχει χειρότερο, να βλέπεις μάνα να κλαίει, 

στο μνήμα του παιδιού της που "έφυγε"στου ουρανού τα μέρη.

Αφήστε όλα τ'άλλα που γίνονται κάθε ένα λεπτό.

Σεισμοί, τρομοκρατίες, πόλεμοι  ένα σωρό.

Και εσύ απλός θεατής να κάθεσαι να βλέπεις,

χωρίς να έχεις την δύναμη κάτι να ανατρέψεις...

Μακάρι να γινόταν κάτι μοναδικό,

να σταματούσε ο πόνος σε κάθε σπιτικό. 

Να γινόταν όλα, με φυσιολογική σειρά. 

Να μην έθαβαν μάνες τα δικά τους τα παιδιά.

Αρρώστιες να μην υπήρχαν ποτέ και πουθενά. 

Και οι πόλεμοι και τα άλλα να μην υπάρξουν πια!!!!!

Αφιερωμένο σε αυτούς που περνάνε δύσκολα...

Κείμενο: Μ. Στρατή

Φωτογραφία: Από το διαδίκτυο 

http://stratimina68.blogspot.gr/