Έξω βρέχει και χιονίζει. Ας γίνουμε Άνθρωποι.

Έξω ο καιρ ός βροχερός, ο ουρανός σκοτεινός και οι αστραπές τα φλας που αποθανατίζουν την στιγμή. Κοιτάω από το παράθυρο το σκηνικό και σκέφτομαι ότι αν για μένα είναι μια ωραία εικόνα αυτή που εξελίσσεται έξω, για κάποιους άλλους είναι σκέτη καταστροφή. Σκέφτομαι πως κάπου εκεί, σε κάποιο δρόμο, σε κάποιο στενάκι, σε κάποιο πάρκο, σε κάποια στοά ζουν κάποιοι άνθρωποι το δικό τους δράμα. Κάτω από αυτοσχέδια σπιτάκια από χαρτόκουτα και σακούλες στεγάζουν ότι τους έχει απομείνει. Την αξιοπρέπεια, την περηφάνια, όλη τους την ζωή. Το κράτος και τώρα και χθες και πάντα, ανύπαρκτο. Και αν ακόμα κάνει κάποιες κινήσεις για να εξυπηρετηθούν κάποιοι άστεγοι, υπάρχουν τόσοι πολλοί σε όλη την Ελλάδα που παραμένουν στο δρόμο και στο έλεος των καιρικών συνθηκών. Μέσα σε όλους αυτούς είναι και οι πρόσφυγες που ζουν μέσα σε κρύες ...