Αγαπημένο μου ημερολόγιο...

Η διαχείριση των γεγονότων  που περνάει  ο κάθε ένας από εμάς είναι κάτι προσωπικό και μοναδικό. Υπάρχουν καταστάσεις που μπορούμε και τις διαχειριζόμαστε εύκολα και ευχάριστα. Όπως  η αγορά κάποιου σπιτιού, η πρόσληψη μας στη δουλειά των ονείρων μας, ο γάμος των παιδιών μας και πολλά άλλα μικρά ή μεγάλα ωραία πράγματα που μας συμβαίνουν. Τα συναισθήματα  της χαράς και της ευχαρίστησης είναι από τα ομορφότερα και μακάρι να υπήρχαν συνέχεια στο διάβα της ζωής μας. Αλλά δυστυχώς δεν είναι πάντα έτσι... Υπάρχουν και τα άλλα, τα δύσκολα, που δεν θέλουμε  με τίποτα να είμαστε διαχειριστές τους.  Τα γεγονότα που μας προκαλούν αφόρητο συναισθηματικό πόνο. Πώς να διαχειριστεί κανείς τον ψυχικό πόνο από ένα τραγικό γεγονός; Πώς να μαζέψει τα χιλιάδες κομματάκια της "σπασμένης" του καρδιάς; Πώς να σταθεί ξανά στα πόδια του; Πώς να προχωρήσει παρακάτω; Ακούμε πολλά πάνω σε αυτό: •Ο Θεός είναι μεγάλος και δίνει δύναμη.  •Ο χρόν...

                           Δεν ξέρω αν στο κόσμο αυτό υπάρχει ισορροπία, αν όλα γύρω γίνονται με απόλυτη σοφία... Αν η κάθε μέρα μας είναι ένα θαύμα ή αν μπορεί να εξελιχθεί στο πιο μεγάλο δράμα. Πολλά αυμβαίνουν, που μας καίνε, μας πληγώνουν. Και εμείς απλοί παρατηρητές στο ξέσπασμα του χρόνου. Είναι πολύ άσχημο να μη μπορείς να βοηθήσεις, σε καταστάσεις άσχημες που σε γεμίζουν θλίψη. Να βλέπεις να αρρωσταίνουν, άνθρωποι που αγαπάς, και να περιμένεις γεμάτος πίστη να γίνουνε καλά.. Δεν υπάρχει χειρότερο, να βλέπεις μάνα να κλαίει,  στο μνήμα του παιδιού της που "έφυγε"στου ουρανού τα μέρη. Αφήστε όλα τ'άλλα που γίνονται κάθε ένα λεπτό. Σεισμοί, τρομοκρατίες, πόλεμοι  ένα σωρό. Και εσύ απλός θεατής να κάθεσαι να βλέπεις, χωρίς να έχεις την δύναμη κάτι να ανατρέψεις... Μακάρι να γινόταν κάτι μοναδικό, να σταματούσε ο πόνος σε  κάθε σπιτικό.  Να γι...