Αγαπημένο μου ημερολόγιο...

Ήταν ένα Αυγουστιάτικο δειλινό. Ο ουρανός εκεί που άγγιζε την θάλασσα δημιουργούσε μια πανδαισία χρωμάτων. Το πορτοκαλί, το κίτρινο, το κόκκινο και το μωβ είχαν φτιάξει ένα τοπίο μοναδικό που συμπλήρωνε στην ήδη υπάρχουσα ομορφιά του νησιού.  Η θάλασσα ήταν πολύ ζεστή και κατά μήκος της παραλίας είχαν μείνει μερικές παρέες λουόμενων. Στην άκρη της ακτογραμμής ήταν ένα παιδάκι γύρω στα οχτώ που γέμιζε το πλαστικό κουβαδάκι του με την υγρή άμμο και μετά το αναποδογύριζε φτιάχνοντας μικρά πυργάκια στη σειρά.  Η μητέρα του το βοηθούσε και συγχρόνως του έλεγε διάφορες ιστορίες που αρεσκόταν ο μικρός να ακούει και που είχαν σχέση με τον μπαμπά του. Για τον μπαμπά που δεν υπήρχε πια στη ζωή... Η σχέση μητέρας γιου έδειχνε αρμονική γεμάτη αγάπη και στοργή. Λίγα μέτρα πιο πέρα ήταν μία οικογένεια τετραμελής. Ο πατέρας η μητέρα ένα αγοράκι περίπου δέκα ετών και η μεγαλύτερη αδερφή του. Είχαν βάλει στην παραλία ένα πτυσσόμενο τραπέζι με τις καρέκλες  και δύο ξαπλώστρες. Δ...

Σε μια πλατεία στο κέντρο της Αθήνας συζητούν τρία παιδάκια για τις δουλειές που κάνουν οι μπαμπάδες τους. Ο μικρός Κωστάκης περήφανος για τον μπαμπά του λέει: - Εμένα ο μπαμπάς μου είναι ο καλύτερος οικοδόμος στην Αθήνα. Ξυπνάει στις 5.00 το πρωί και κάνει πολλά χιλιόμετρα καθημερινά να πάει στη δουλειά του. Το μεσημέρι σχολάει στις 3.00 και στις 4.00 ακριβώς κάθεται στο τραπέζι και τρώμε. Μετά πήρε το λόγο ο μικρός Γιαννάκης και είπε: - Ο δικός μου μπαμπάς  έχει μαγαζί με υφάσματα στο κέντρο. Κάθε πρωί ξυπνάει στις 8.00 και φεύγει. Το ανοίγει στις 9.00 και το  μεσημέρι στις 3.00 το κλείνει. Στις 4.00 ακριβώς το τραπέζι είναι έτοιμο και τρώμε όλοι μαζί. Δεν πρόλαβε να τελειώσει την πρόταση του ο Γιαννάκης και πετάχτηκε ο μικρός Δημήτρης γεμάτος περηφάνια: - Τι  λέτε μωρέ; Εμένα ο πατέρας μου είναι δημόσιος υπάλληλος. Πιάνει 8.00 η ώρα δουλειά και 7.50 φεύγει από το σπίτι. Και ενώ σχολάει στις 3.00 στις 2.30 είναι στο τραπέζι και τρώμε... Κείμενο: Μ. Στρατή...