Αγαπημένο μου ημερολόγιο...

ΠΑΕΙ ΚΑΙ Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ...... Ζει τις τελευταίες του στιγμές! Θα φύγει και θα δώσει την σκυτάλη στην άνοιξη, την  εποχή της ανθοφορίας! Η φύση γύρω μας θα αναγεννηθεί, θα βάλει το πολύχρωμο φόρεμα της για να μας εντυπωσιάσει! Θα μας κάνει να ξεφύγουμε απο το σκηνικό της μαυρίλας,και της απαισιοδοξίας! ((Άνοιξη.....και μόνο στο άκουσμα της λέξης νιώθεις μια ψυχική ανάταση!)) Βέβαια το οτι είναι γυναίκα αυτό μας λέει πολλά! Είναι όμορφη,θελκτική,ξεχωριστή! Σαν γυναίκα βέβαια έχει και τα κακά της! Είναι μεγάλη "ξεμυαλίστρα"! Σε αποσπά απο τις δουλειές  σου,το μυαλό σου ταξιδεύει σε εκδρομές στη φύση,σκέφτεσαι το καλοκαίρι που πλησιάζει. Τα πάντα γύρω μας ανθίζουν! Οι μυγδαλιές μοιάζουν με νύφες που το έσκασαν απο το γάμο!Οι μαργαρίτες,οι ανεμώνες,οι κρίνοι και αλλά όμορφα  χρωματιστά  λουλούδια,γεμίζουν τον καμβά του τοπίου! (Όλος ο κόσμος μοιάζει διαφορετικός,γινόμαστε πιο αισιόδοξοι,και βλέπουμε...

'Ηταν ψηλός άντρας με χαρακτηριστικά που δεν τα ξεχνούσες εύκολα! Τα μάτια του μεγάλα σαν μπλε χάντρες,και τα χείλη του έντονα! Στο μέτωπο του ο χρόνος είχε περάσει γλυκά,χωρίς να έχει αφήσει τα σημάδια του! Το πρόσωπο του,ήταν πάντα γαλήνιο,πράο. Ζούσε μόνος του ,ξυλουργός στο επάγγελμα,από τους καλούς έλεγαν όλοι! Ότι και να ήθελαν από έπιπλα στο χωριό αλλά και από αλλά χωριά έτρεχαν σε αυτόν. Πάντα ήταν με το χαμόγελο στα χείλη,την καλημέρα την έλεγε και έβγαινε από την καρδιά του! Έτρεχε και βοηθούσε όπου άκουγε πως κάποιος έχει ανάγκη! Ειδικά αν κάποιο παιδί  ήταν άρρωστο ή φτωχό! Ανθρωπος με χρυσή καρδιά ήταν ο κυρ.Αντώνης! Αλλωστε με το όνομα του δεν τον έλεγε ποτέ κανείς,όλο ο χρυσός άνθρωπος και ο χρυσός άνθρωπος.  Το καθημερινό του πρόγραμμα το ακολουθούσε με μεγάλη ευλάβεια. Κάθε πρωί στης 8.00 άνοιγε το μαγαζί του και φώναζε και τους άλλους μαγαζάτορες να πιουν το καφέ από τα δικά του χέρια! Και όλο κάποιο γλυκάκι θα κερνούσε μαζί! ...

Η αφορμή στο να γράψω το σημερινό κείμενο ήταν η επίσκεψη μου στον τόπο που γεννήθηκα! Θα το έχεις  προσέξει  και εσύ  οτι ο τόπος μας μας κάνει να γυρίζουμε στο παρελθόν και να αναπολούμε τα παιδικά μας χρόνια! Ετσι λοιπόν και εγώ σε μια βόλτα που ξεκίνησα να κάνω στο χωριό μου,τα βηματά μου με πήγαν στο σχολείο μου! Σαν να είχα παγώσει το χρόνο πολλά χρόνια πίσω,άρχισα να ακούω τα γέλια και τα παιχνίδια μας στην αυλή του σχολείου! Θυμάμαι τον δάσκαλο μας,τον κύριο Ιγνάτιο  με καταγωγή από την Μυτιλήνη.Ζούσε στο χωριό σε ένα σπίτι κοντά στο σχολείο! Θυμάμαι τα πρωινά,μας έβαζε εναλλάξ τους μαθητές να πηγαίνουμε να τον ξυπνήσουμε! Αυτό ήταν νόμος,κάθε πρωί πότε ο ένας,πότε ο άλλος χτυπούσαμε την πόρτα του σπιτιού του και φωνάζαμε δειλά:<<κύριε,κύριε 7.30 η ώρα πρέπει να ξυπνήσετε!>> Ένας δάσκαλος για όλες τις τάξεις(μονοθέσιο).Απο την πρώτη μέχρι την έκτη, έπρεπε να μοιράσει τον διδακτικό του χρόνο,έτσι ώστε να μάθουμε όλοι γράμματα! ...