Αγαπημένο μου ημερολόγιο...

Μια ηλιόλουστη μέρα ρωτάει η κυρά αλεπού το άσπρο άλογο. -Γιατί προχωράς πάντα τόσο περήφανο; -Τι είναι αυτά που λες κυρά αλεπού; Πάντα έτσι δεν βαδίζω; -Αυτό λέω και εγώ,μια ζωής σε θυμάμαι με το κεφάλι ψηλά λες και έχεις καταπιεί μπαστούνι!  Όλα τα ζώα το λένε, δεν είναι μόνο δική μου γνώμη! Μόλις η αλεπού είπε την τελευταία της λέξη απομακρύνθηκε σιγά σιγά από το άλογο που την κοίταζε γεμάτο απορία. Εδώ και καιρό προσπαθούσε να βρει κάτι να το κάνει να σκύψει το κεφάλι. Όλα τα ζώα το αγαπούσαν γιατί ήταν καλό, φιλότιμο, εργατικό. Αυτό έκανε την αλεπού να το μισεί ακόμα περισσότερο. Έτσι άρχισε να ψάχνει με το πονηρό μυαλό της με τι τρόπο θα το έκανε να ντροπιαστεί και να χάσει επιτέλους την περηφάνια του. Γνώριζε καλά πως κάθε πρωί πήγαινε με τα άλλα ζώα της φάρμας στη λίμνη και έπινε νερό. Αν μπορούσε να σκεφτόταν κάτι που θα το έφερνε σε δύσκολη θέση μπροστά στους άλλους. Κάτι που θα το έκανε να σκύψει επιτέλους το κεφάλι  να χάσει την αίγλη του....

Μεγάλωσα σε ένα χωριό στην πανέμορφη Άνδρο! Απ τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι πολλά! Θυμάμαι όταν μαζευόμασταν στις αλάνες του χωριού και παίζαμε κρυφτό, κυνηγητό, μακριά γαϊδούρα, βόλους και πολλά άλλα παιχνίδια που μας έκαναν χαρούμενους. Θυμάμαι όταν πήγαινα στο δημοτικό, περνούσαμε ο ένας από το σπίτι του αλλού να τον πάρουμε να πάμε όλοι μαζί σχολείο. Στο τέλος γινόμασταν μια παρέα 12 παιδιών που από τις φωνές μας είχαμε ξυπνήσει όλο το χωριό! Θυμάμαι τις Κυριακές που έπρεπε  να πάμε όλοι οι μαθητές στην εκκλησία. Όποιος από εμάς δεν πήγαινε έπρεπε να γράψει 100 φορές την φράση  -κάθε Κυριακή πρέπει να πηγαίνω εκκλησία-. Ο δάσκαλος μας ήταν ένας για όλες τις τάξεις! Αυστηρός αλλά και γλυκός όπου έπρεπε.  Όταν λέω αυστηρώς εννοώ ότι χρησιμοποιούσε ένα ξύλινο χάρακα σε περίπτωση που ήμασταν αδιάβαστοι ή ζωηροί την ώρα του  μαθήματος και μας έδινε 2-3 ξυλιές στο χέρι... Θυμάμαι επίσης τις ημέρες των ονομαστικών εορτών. Πηγαίναμε με τους γον...

Αυτή η λέξη είναι που μας χαρακτηρίζει τον τελευταίο καιρό! Δεν θα μπορούσα να βρω άλλη. Υπάρχουν τόσα πράγματα  στον τόπο μου που έφεραν το λαό σε απόγνωση! Δεν ξέρω τι πρέπει να γράψω πρώτο και τι τελευταίο... Είναι ένα συνονθύλευμα από κοινωνικές εκρήξεις που έχουν ισοπεδώσει την Ελλάδα! Μια Ελλάδα που έχει περάσει τόσα πολλά δεινά μέσα στους αιώνες, που τα άφηνε πάντα πίσω της και προχωρούσε με το κεφάλι ψηλά! Τώρα όμως τα πράγματα έχουν πάρει άλλη τροπή. Έχει χαθεί η αισιοδοξία,το όραμα,η ελπίδα από όλους μας. Έχουμε γίνει ένας λαός πεσμένος στα γόνατα μπροστά στον κατακτητή. Θα πεις πως λέω βαριές κουβέντες αλλά έτσι είναι. Το βλέπω παντού γύρω μου.Και εσύ το βλέπεις παντού. Στους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας που δούλευαν μια ζωή για να φτιάξουν ένα σπίτι και να έχουν μια καλή σύνταξη. Που είναι τώρα αυτά; Την σύνταξη τους την μείωσαν αργά και βασανιστικά,τους έκοψαν τα δώρα τους, που αυτά περίμεναν για να δώσουν κάτι στα εγγόνια τους, τους φο...