Ο γιος μου μεγάλωσε.........

Πριν γίνω μαμά φοβόμουν την ιδέα οτι θα κάνω παιδί!

Φοβόμουν την περίοδο της εγκυμοσύνης,την γέννα,το πως μεγαλώνεις έναν σωστό άνθρωπο!

Θυμάμαι όταν είδα το τεστ εγκυμοσύνης.

Δυο κόκκινες κουκίδες ηταν ολοκάθαρες μπροστά στα ματιά μου!

Περίμενα αρκετή ώρα σαν αποσβολωμένη με το τεστ στα χέρια μου,λες και δεν πίστευα αυτό που έβλεπα,λες και θα άλλαζε κάτι.....

Μόλις συνειδητοποίησα οτι πράγματι είμαι έγκυος όλοι οι φόβοι άρχισαν να γίνονται πιο έντονοι!

Τα συναισθήματα που κυριαρχούσαν ήταν χαρά με φόβο και αγωνία για τους επόμενους μήνες.

Θυμάμαι όταν το είπα στον άντρα μου,τρελάθηκε απο την χαρά του!

Θα γινόμασταν γονείς......γονείς......ω Θεέ μου!Απίστευτο!

Η χαρά έγινε εκατό φορές περισσότερη όταν άκουσαμε στο υπερηχογράφημα την καρδούλα του να χτυπάει γρήγορα σαν να μας λέει:<<εδώ είμαι,σε λίγο καιρος θα είμαι κοντά σας>>.

Απο εκείνη την στιγμή πρόσεχα τα πάντα!

Δεν ήθελα να κάνω κάτι που θα το βλάψει!

Το φαγητό μου,την ψυχολογία μου,τα πάντα!

Κάθε φορά που πηγαίναμε στο γιατρό,περίμενα με αγωνία να ειναι ολα καλα!

Και ο καιρός περνούσε,και έφτασε η 23η Γενάρη του 1997.Ηταν Πέμπτη πρωί όταν ήρθε σε αυτό τον κόσμο!Το κλάμα του ήχησε στα αυτιά μου σαν την πιο γλυκιά μελωδία που εχω ακούσει!

<<Να σου ζήσει το αγοράκι σου,ειναι υγιέστατο>>,άκουσα το γιατρό να μου λέει και μου το έδωσε στην αγκαλιά μου.

Δυο γαλάζια ματάκια με κοίταζαν...............έπαθα σοκ!

Ολος ο κόσμος,τα πλούτη,η δόξα,τα πάντα ηταν στην αγκαλιά μου!Ένιωθα γεμάτη τόσο γεμάτη όσο ποτέ άλλοτε στη ζωη μου!

Θυμάμαι το μοίρασμα της χαράς μας με τους γονείς και τους φίλους μας,τα θυμάμαι ολα σαν να ηταν χθές!

Οταν τον φέραμε στο σπίτι και άρχισα να ασχολούμαι αποκλειστικά μαζί του!

Θυμάμαι να πηγαίνω συνέχεια στην κούνια του να δω αν αναπνέει!Να τον ζυγίζω συνέχεια να δω πόσο μεγάλωσε ,τα μπάνια που του κάναμε πόσο χαρούμενος ήταν!Τα πρώτα του λογάκια,τα πρώτα του βήματα!

Οταν άκουσα την πρώτη φορά να με φωνάζει <<μαμά>>!

Σαν χθές μου φαίνεται που του έβαλα ενα μπεζ παντελόνι με μπεζ καρό πουκάμισο και μπλε αθλητικά παπούτσια και πήγαμε στον αγιασμό της πρώτης δημοτικού!Τι κλάμα είχα ρίξει την ώρα του αγιασμού όσο έβλεπα το παιδάκι μου στην σειρά με τα αλλα πρωτάκια!

Οταν πήγαινα και έπερνα τους βαθμούς του σε ολο το δημοτικό!Το πόσο συγκίνηση ένιωθα στις γιορτές που πήγαινα και τον έβλεπα σε θεατρικά σκετσάκια!

Πόσο ευτυχισμένη ήμουν όταν με έπερνε αγκαλιά και μου έδινε ενα γλυκό φιλί καί μια ζωγραφιά στη γιορτή της μητέρας.

Την τελευταία μέρα στο δημοτικό και την πρώτη στο γυμνάσιο!

Και συνέχιζε να ψηλώνει και να αλλάζει!

Και συνέχιζα να αισθάνομαι τόσο ευλογημένη που είμαι η ΜΑΜΑ του!

Τώρα είναι στη πρώτη λυκείου,κοιτάζω προς τα πάνω για να τον δω,έχει αλλάξει τόσο .....

Εχει παραμείνει όμως αυτό που λέμε καλό παιδί!

Θα μου πεις οτι σαν τη κουκουβάγια και εσύ βλέπεις το παιδί σου πιο όμορφο και πιο καλό απο τ' αλλα?

Οχι δεν ειναι αυτό, απλά ξαφνικά αισθάνομαι πόσο σημαντικό πράγμα είναι να είσαι γονιός!

Να δημιουργείς έναν άνθρωπο!

Είμαι σίγουρη πως αυτά που γράφω εγω τώρα τα αισθάνεται κάθε μπαμπάς και μαμά,όσα παιδιά και να έχει!

Αφορμή που τα έγραψα ολα αυτά ήταν μια βόλτα που κάναμε τις προάλλες!

Τους κοίταζα που βαδιζαν μπροστά μου μαζί μπαμπάς και γιός και ηταν σαν να βλέπω δυο φίλους να κουβεντιάζουν!

Ενιωσα πόσο γρήγορα πέρασαν τα χρόνια,πως το μικρό αγοράκι έγινε ξαφνικά άντρας,και πως σε λίγο θα φύγει να χαράξει την δική του ζωη!

Ας εχει την ευχή μου!