Οταν ήμουν παιδί..........

Μεγάλωσα σε ένα χωριό στην πανέμορφη Άνδρο!
Απ τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι πολλά!

Θυμάμαι όταν μαζευόμασταν στις αλάνες του χωριού και παίζαμε κρυφτό, κυνηγητό, μακριά γαϊδούρα, βόλους και πολλά άλλα παιχνίδια που μας έκαναν χαρούμενους.

Θυμάμαι όταν πήγαινα στο δημοτικό, περνούσαμε ο ένας από το σπίτι του αλλού να τον πάρουμε να πάμε όλοι μαζί σχολείο.

Στο τέλος γινόμασταν μια παρέα 12 παιδιών που από τις φωνές μας είχαμε ξυπνήσει όλο το χωριό!

Θυμάμαι τις Κυριακές που έπρεπε  να πάμε όλοι οι μαθητές στην εκκλησία.
Όποιος από εμάς δεν πήγαινε έπρεπε να γράψει 100 φορές την φράση  -κάθε Κυριακή πρέπει να πηγαίνω εκκλησία-.

Ο δάσκαλος μας ήταν ένας για όλες τις τάξεις!

Αυστηρός αλλά και γλυκός όπου έπρεπε. 
Όταν λέω αυστηρώς εννοώ ότι χρησιμοποιούσε ένα ξύλινο χάρακα σε περίπτωση που ήμασταν αδιάβαστοι ή ζωηροί την ώρα του μαθήματος και μας έδινε 2-3 ξυλιές στο χέρι...

Θυμάμαι επίσης τις ημέρες των ονομαστικών εορτών.

Πηγαίναμε με τους γονείς μας από σπίτι σε σπίτι συγγενών 
για να χαιρετίσουμε.

Εκεί μας κερνούσαν διάφορα γλυκά. 'Ήταν πολύ ωραία!

Θυμάμαι που γράφαμε γράμμα στον Άγιο Βασίλη με τον αδερφό μου και το αφήναμε στο τζάκι για να "έρθει" να το πάρει...

Και την τόση αγωνία που είχαμε το βράδυ της πρωτοχρονιάς μέχρι 
να ξημερώσει να βρούμε τα δώρα μας!

Θυμάμαι το πόσο άσχημο ήταν όταν ο πατέρας μου ετοίμαζε βαλίτσες να φύγει για τα καράβια. Λες και το σπίτι μας ζούσε ένα μικρό θάνατο.

Αυτό κρατούσε  για μέρες μετά τον αποχωρισμό.

Αλλά και πόσο μεγάλη ήταν η χαρά μου όταν γύριζε.

Το πόσο ηρωίδα ήταν η μάνα μου που είχε την ευθύνη για όλα
όταν ο μπαμπάς έλειπε.

Θυμάμαι την λατρεία που είχα στη  γιαγιά που έμενε στο ίδιο σπίτι με μας,και που μου έκανε  τα χατίρια,σε οτι ζητούσα!

Τα τραπέζια με όλους τους συγγενείς μαζεμένους τα γέλια και τις χαρές!

Το πόσο διαφορετικοί ήταν οι άνθρωποι του χωριού σε σχέση με το τώρα.

Χωρίς άγχος, χωρίς αβεβαιότητα για το αύριο!

Θυμάμαι τις εκδρομές με το σχολείο λες και ήταν χθες.
Πόσες μέρες πριν περίμενα με αγωνία να έρθει εκείνη η ώρα.

Συνήθως πηγαίναμε σε διάφορα μέρη του νησιού.

Θυμάμαι την Κυριακή του Πάσχα που όλο το χωριό μύριζε Λαμπριάτη.

Τι ήταν αυτό;
Είναι, (γιατί το κάνουμε ακόμα), αρνάκι γεμιστό με ρύζι, χορταρικά και τυριά σε μεγάλη  γάστρα.
Μαζεύονταν  όλοι στη γειτονιά σε ένα φούρνο που ανάβαμε με ξύλα, ο οποίος χωρούσε 5-6 γάστρες και κάναμε μεγάλο γλέντι!

Θυμάμαι όταν έρχονταν o καραγκιοζοπαίχτης στο καφενείο του χωριού.
Που περιμέναμε να κόψουμε εισιτήριο και να γελάσουμε με την καρδιά μας με τον καραγκιόζη και τον μπάρμπα Γιώργο!

Θυμάμαι τη "μυρωδιά" από το τοστ που μου έφτιαχνε η γιαγιά μαζί με πατατάκια τις Κυριακές που έβλεπα Χαϊντι.

Το διαγωνισμό παγωτών που κάναμε τα παιδιά του χωριού για 
το ποιος θα φάει τα πιο πολλά όλο το καλοκαίρι ή για το ποιος θα 
έκανε τα πιο πολλά μπάνια στη θάλασσα.

Την "μυρωδιά" από τα καινούργια βιβλία και τετράδια με το άνοιγμα της σχολικής χρονιάς!
Το τρύγο  που μας ξύπναγαν πρωί πρωί να πάμε να κόψουμε τα σταφύλια!
Μετά το πάτημα στο πατητήρι από τον μπαμπά ή τη μαμά μου.
Την μυρωδιά του μούστου και την νόστιμη μουσταλευριά που έφτιαχνε η γιαγιά!

Θυμάμαι όταν έβλεπα από το σπίτι μου την θάλασσα.
Ήρεμη το καλοκαίρι, άγρια το χειμώνα.
Αυτή την εικόνα της θάλασσας την φέρνω πάντα μπροστά μου όταν έχω προβλήματα .
Τώρα ειδικά γυρίζω πίσω σε όλα αυτά συχνά!
Φυσικά ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω το ξέρω αυτό,αλλά επίσης ξέρω πως τις αναμνήσεις μας δεν μπορεί να μας τις πάρει κανείς.
Είναι δικές μας, δεν πωλούνται, δεν φορολογούνται!
Είναι το στήριγμα μας για τα δύσκολα που έρχονται...

stratimina68.blogspot.gr