Όχι άλλη ωριμότητα

Κάθομαι και σκέφτομαι πίσω τα παλιά
μικρό παιδί σαν ήμουνα γεμάτη ανεμελιά.

Σαν έτρεχα και έπαιζα με όλα τα παιδιά
στο όμορφο χωριό μου, στο Κάστρο εκεί κοντά.

Σκέφτομαι και τα άλλα, τα εφηβικά,
με τα ερωτικά σκιρτήματα, την τρέλα στην καρδιά.

Τα χρόνια που δεν έβλεπα τίποτα το κακό
ήταν η ζωή μπροστά μου και ένιωθα όμορφα γι' αυτό.

Αχ...!!! Τι όμορφα που ήταν, τι μέρες μαγικές
που πέρασαν και άφησαν νοσταλγία και χαρές...

Και από τα χρόνια τα ξέγνοιαστα, τα υπέροχα, τα μεγάλα
λες και πάτησα κουμπί και διακτινίστηκα στα άλλα...

Σε αυτά που τώρα περπατώ και μου φέρνουν μόνο μια σκέψη,
"αφού αισθάνομαι παιδί, γιατί να είμαι σε αυτή τη θέση?"

Είμαι 'λένε' στα χρόνια της ωριμότητας, που ξέρω πως να ζήσω, 
μα εγώ αυτό που θα θελα πολύ είναι να τρέξω πίσω...

Η ωριμότητα γύρω μου είναι αρκετή, φτάνει και περισσεύει 
εγώ θέλω ξανά τα νιάτα μου γιατί έτσι με βολεύει.

Δεν θέλω να μου μιλούν στο πληθυντικό  και σε λίγο να μου δίνουνε και θέση
Θέλω έστω για λίγο να βρεθώ εκεί που δεν υπήρχαν "πρέπει".  

Κείμενο: Μ. Στρατή
stratimina68.blogspot.gr

Φωτογραφία: Από το διαδίκτυο