Κατάθεση ψυχής

                                         

Ο κυρ Γιάννης είναι ένας άνθρωπος αυτό που λέμε "έξω καρδιά", γεμάτος καλοσύνη για τους γύρω του.
Δεν υπάρχει άνθρωπος στο μικρό ορεινό χωριό που μένει να μη τον συμπαθεί.
Είναι παράδειγμα προς μίμηση για όλους, για πολλούς λόγους. 
Το όνειρό του, όταν ήταν μικρός, ήταν να γίνει γιατρός, γιατί του άρεσε να προσφέρει στον συνάνθρωπο. Ορφάνεψε όμως νωρίς και από τους δυο γονείς του και μεγάλωσε σχεδόν μόνος του. Οπότε έπρεπε απλά να επιβιώσει.
Η μοίρα όμως συνέχισε παρά την καλοσύνη του να τον "χτυπά". 
Έχασε την αγαπημένη του γυναίκα στην γέννηση του παιδιού τους πριν 35 χρόνια.
Εκείνος ήταν 35 και εκείνη μόνο 23 χρόνων.
Ήταν τρελά ερωτευμένος με την συγχωρεμένη. Την είχε "κλέψει" γιατί δεν τον ήθελαν οι γονείς της επειδή ήταν φτωχός, ορφανός και από άλλο χωριό. Παρόλα αυτά δεν έζησαν τον έρωτας τους. Αφού παντρεύτηκαν μετά από ένα χρόνο όταν γεννούσε το γιο τους πέθανε από μια επιπλοκή στη γέννα.
Έχασε την γη κάτω από τα πόδια του...
Κάθε μέρα ξυπνούσε πρωί να μαγειρέψει για τον ανάπηρο γιο του,  να τον πλύνει, να του βάλει καθαρά ρούχα και να τον πάρει μαζί του στα κτήματα, που από αυτά έβγαζε τα προς το ζην.
Ναι... Το παιδί του είχε γεννηθεί ανάπηρο. Δεν θα περπατούσε ποτέ.
Παρ' όλα αυτά ο κυρ Γιάννης ήταν δίπλα του όλα αυτά τα χρόνια, αρωγός και στυλοβάτης, πατέρας και μάνα, φίλος και αδελφός, δάσκαλος και καθοδηγητής.
Όταν ο γιος του ο Αλκιβιάδης ήταν μωρό δε του είχε λείψει τίποτα. Του τα έδινε όλα απλόχερα, φροντίδα, αγάπη τα πάντα. 
Όλοι οι συγχωριανοί του τον έβλεπαν να τον πηγαίνει βόλτες και τον θαύμαζαν. Τα μπράτσα του ήταν και κάθισμα και αγκαλιά για τον μικρό. Κάθε Κυριακή ήταν μαζί στην εκκλησία, και μετά βόλτα, του μαθαίνε τα πάντα για την ζωή. Μα πάνω από όλα τον δίδασκε να γίνει καλός άνθρωπος.  Όπου πήγαινε ο κυρ Γιάννης μαζί και ο Αλκιβιάδης. 
Και στο ενδιάμεσο των δικών του υποχρεώσεων βοηθούσε και όποιον τον είχε ανάγκη. Όποιος και να ήταν ανήμπορος ο κυρ Γιάννης ήταν πάντα εκεί.

Σαν κόντευε ο καιρός να πάει ο μικρός στο σχολείο έπρεπε να βρει μια λύση για να μπορεί ο μονάκριβός του να κινείται μέσα στην τάξη, αφού εκείνος δεν μπορούσε να είναι συνέχεια μαζί του τις ώρες της διδασκαλίας. Και εκτος αυτού ήθελε να προσφέρει στο γιο του άνεση κινήσεων παντού. Να τον κάνει να νιώσει αυτόνομος και δυνατός. 
Ζήτησε από τον πρόεδρο του χωριού να τον αφήσει να μετατρέψει κάποια σκαλιά που οδηγούσαν από το σπίτι στο σχολείο προσβάσιμα σε αναπηρικό αμαξίδιο. Του είπε πως δεν θα έπρεπε ο Αλκιβιάδης να στερηθεί από την μόρφωση. Ο πρόεδρος αλλά και όλοι στο χωριό συμφώνησαν και τον βοήθησαν στην πραγματοποίηση του έργου του. Μετά από λίγες μέρες ο δρόμος ήταν έτοιμος.

Μετά έπρεπε να υλοποιήσει και να τελειοποιήσει  το όνειρο του. Πούλησε ένα μικρό χωράφι που είχε κληρονόμησει από την μητέρα του και πήρε κάποια χρήματα.
Μάζεψε ότι χαρτιά είχε από τους γιατρούς το βιβλιάριο του μικρού και κατέβηκε στην πόλη να πάρει το αμαξίδιο. 
Και ναι, τα κατάφερε!
Ο μικρός όταν το χρησιμοποίησε για πρώτη φορά και του έδειξαν πως να το λειτουργεί ξέσπασε σε κλάματα από την μεγάλη χαρά του.
- <<Μπαμπά κοίτα, μπορώ και πάω παντού μόνος μου μέσα στο σπίτι...>> Έλεγε ο μικρός και χαμογελούσε.
Και για να ανταμείψει τον μπαμπά του για όλα όσα του είχε προσφέρει  ο Αλκιβιάδης έγινε ο καλύτερος μαθητής. 
Ο κυρ Γιάννης σε κάθε έπαινο του γιου του, γελούσαν μέχρι και τα μουστάκια του.
- <<Πόσο περήφανο με κάνεις γιε μου!>> Του έλεγε και του ξανάλεγε. 
Κάθε βραβείο που έπαιρνε ο γιος του ήταν για εκείνον βάλσαμο στην πονεμένη του καρδιά.
Και πήρε πολλά μέσα στα τελευταία χρόνια. Στο σχολείο, στα αγγλικά, παντού.
Μεγαλώνοντας ο Αλκιβιάδης έγινε ανεξάρτητος, αυτό που ήθελε και ο πατέρας του. Και στην καλοσύνη ίδιος με εκείνον. 
Τέλειωσε το λύκειο αριστούχος και μπήκε στο πανεπιστήμιο. Έπρεπε να φύγει από το μέρος του και να πάει στην πόλη. Όλα τα χρόνια ήταν και ο κυρ Γιάννης μαζί. Τον στήριξε τον Αλκιβιάδη ηθικά και οικονομικά. Αν και τα χρόνια του πανεπιστημίου διένυε την έκτη δεκαετία της ζωής του δούλευε φύλακας σε ένα εργοστάσιο τις νύχτες. 
Και τα χρόνια πέρασαν...
Ήρθε η μέρα που ο μικρός του θα έπαιρνε το πτυχίο του. Καθόταν στην πρώτη σειρά και τον κοίταζε.
Δεν είχε μιλήσει ποτέ στον Αλκιβιάδη για το όνειρο που είχε μικρός.

Με δάκρυα χαράς και ανακούφισης έβλεπε τον γιο του να δίνει τον όρκο του στον Ιπποκράτη και να παίρνει το πτυχίο του. Ήταν πλέον γιατρός.

Μ. Στρατή

Σχόλια

  1. Τελικά, παρά τα όσα του στέρησε η ζωή του κυρ Γιάννη, τον αντάμειψε με την πρόοδο του γιου του! Για πολλούς μπορεί να είναι μικρή η ανταμοιβή, για όσους είναι γονείς όμως, είναι πολύ μεγάλη!
    Συγκινητική ιστορία, Μίνα! Μπράβο σου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ όμορφη και διδακτική ιστορία.
    Κανείς δε χάνεται, όσα εμπόδια και να συναντήσει στο δρόμο του σίγουρα κάτι καλό θα τον περιμένει κάπου παρακάτω. Ο Θεός είναι μεγάλος και ανταμείβει τους υπομονετικούς, τους θαρραλέους κι όσους Τον πιστεύουν και Τον αγαπάνε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ο κυρ Γιάννης ανταμείφθηκε για την καλοσύνη του και την αγάπη που έδωσε στο γιο του.
    Πολύ συγκινητικό Μίνα μου!

    Φιλάκια πολλά:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ποσο συγκινητική ανάρτηση Μίνα μου!!! Του δίδαξε να είναι καλός άνθρωπος και αυτό έκανε ο μικρός! Η αξίες είναι το παν!!! Φιλιά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Γυναικεία tips ομορφιάς

Η "μηχανή" του περήφανου μπαμπά (ΑΝΕΚΔΟΤΟ)

Μοσχάρι νουά με τυρί και ζαμπόν