Η ζωή... αγώνας δρόμου.
Μαζί της τρέχουμε και εμείς.
Σε ένα αγώνα δρόμου άνισο, με αρχή και τέλος.
Σε ένα αγώνα δύσκολο, με πολλούς κακοτράχαλους δρόμους, ανηφοριές και καλντερίμια και με λιγότερες ευθείες και κατηφοριές.
Για μερικούς κρατά όσο ένα κατοστάρι και για άλλους όσο ένας μαραθώνιος.
Σημαντικό ρόλο παίζουν οι δικοί σου άνθρωποι, που θα σε παρακολουθούν από τις κερκίδες. Να σε εμψυχώνουν με το χειροκρότημά τους και την θετική τους ενέργεια, είτε είσαι πρώτος, είτε είσαι τελευταίος.
(Σημαντικό στον αγώνα αυτό, είναι να μην είσαι μόνος).
Στο στίβο της ζωής, κάποιοι είναι άνετοι και κάποιοι άλλοι δυσκολεύονται. Όπως και να έχει όμως όλοι τερματίζουν.
Τυχερός για μένα είναι αυτός που όταν θα φτάσει στον τερματισμό, θα υπάρχει κάποιος δικός του εκεί που θα του σκουπίσει τον ιδρώτα και θα του δώσει ένα ποτήρι νερό.
Τα "μετάλλια" που παίρνει ο καθένας με το κόψιμο του νήματος δεν τα βλέπει ποτέ. Τα αφήνει παρακαταθήκη στα παιδιά του...
Μ. ΣΤΡΑΤΗ
επειδή γράφεις όμορφα, πράματα βγαλμένα από τη ψυχή σου, γράφε περισσότερο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό σου βράδυ και καλή εβδομάδα!
Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια! Να είσαι καλά!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγώνας δρόμου... Τυχερός αυτός που στο τέλος θα δεχθεί ότι αυτή ήταν η δική του προσπάθεια και με χαρά να δεχθεί ότι αυτό είναι το τέλος... Μακάριος αυτός που διακρίνει στη γραμμή τερματισμού Εκείνον που του απλώνει το χέρι Του για να τον αναπαύσει! Μπράβο, ξαδέρφη! Συνέχισε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστός πάντα, Γιώργο μου.
Διαγραφή