Επιστροφή στις ρίζες......

Η αφορμή στο να γράψω το σημερινό κείμενο ήταν η επίσκεψη μου στον τόπο που γεννήθηκα!

Θα το έχεις  προσέξει  και εσύ  οτι ο τόπος μας μας κάνει να γυρίζουμε στο παρελθόν και να αναπολούμε τα παιδικά μας χρόνια!

Ετσι λοιπόν και εγώ σε μια βόλτα που ξεκίνησα να κάνω στο χωριό μου,τα βηματά μου με πήγαν στο σχολείο μου!

Σαν να είχα παγώσει το χρόνο πολλά χρόνια πίσω,άρχισα να ακούω τα γέλια και τα παιχνίδια μας στην αυλή του σχολείου!

Θυμάμαι τον δάσκαλο μας,τον κύριο Ιγνάτιο  με καταγωγή από την Μυτιλήνη.Ζούσε στο χωριό σε ένα σπίτι κοντά στο σχολείο!

Θυμάμαι τα πρωινά,μας έβαζε εναλλάξ τους μαθητές να πηγαίνουμε να τον ξυπνήσουμε!

Αυτό ήταν νόμος,κάθε πρωί πότε ο ένας,πότε ο άλλος χτυπούσαμε την πόρτα του σπιτιού του και φωνάζαμε δειλά:<<κύριε,κύριε 7.30 η ώρα πρέπει να ξυπνήσετε!>>

Ένας δάσκαλος για όλες τις τάξεις(μονοθέσιο).Απο την πρώτη μέχρι την έκτη, έπρεπε να μοιράσει τον διδακτικό του χρόνο,έτσι ώστε να μάθουμε όλοι γράμματα!

<<Ανθρωπος αγράμματος ξύλο απελέκητο>>έλεγε και ξανάλεγε,και έχω την εντύπωση πως έκανε καλή δουλειά σαν εκπαιδευτικός.

Θυμάμαι που υπήρχε πάντα δίπλα του μια βέργα,την οποία την χρησιμοποιούσε αν ήμασταν άτακτοι,αδιάβαστοι,χωρίς σχολική ποδιά!

Οι ξυλιές στο χέρι πονούσαν πολύ,αλλά αν με ρωτήσεις να σου πω,θα έδινα τα πάντα να ξαναγινόμουν παιδί και να είχα τον ίδιο δάσκαλο!

Όπως κοίταζα το σχολειό μου μου ήρθε η μυρωδιά της κιμωλίας και τον ήχο που έκανε στον μαυροπίνακα.

Θυμήθηκα την σόμπα που άναβε για να μας ζεστάνει.

Τα σανίδια στο πάτωμα που είχαν χαλάσει!

Τα κλάματα της φίλης μου,όταν δεν ήξερε μάθημα!

Τα θεατρικά που ανεβάζαμε κάθε σχολική γιορτή!

Το καρδιοχτύπι όταν ο δάσκαλος καλούσε τους γονείς για ενημέρωση!

Τα σπιτάκια από πέτρα που είχαμε χτίσει με τον συμμαθητή μου τον Γιάννη,και είχαμε βάλει μεσα σαλιγκάρια!Που τους ρίχναμε συνέχεια νερό για να μην πάθουν τίποτα!

Τον κήπο που είχαμε φτιάξει μαζί με τον δασκολό μας!

Τους μεγάλους τενεκέδες με χυμό που μας μοίραζαν κάθε τόσο!

Και αλλά πολλά που πέρασαν από το μυαλό μου!

Συγκινήθηκα πάρα πολύ.......

Το έβλεπα τώρα ερειπωμένο,μόνο του να στέκει εκεί με όλη την επιβλητικότητα της ιστορίας του,και σκέφτηκα πόσες ψυχές παιδιών με ποσά όνειρα και πόσες αγωνίες πέρασαν από αυτό!

Δεν ήμουν η μόνη,δεν ήμουν η τελευταία.

Μετά από μένα λειτούργησε ακόμα αλλά 10 χρόνια περίπου αν δεν κάνω λάθος!

Μέχρι που το χωριό μου δεν είχε αλλά παιδιά να του χαρίσει!

Εφυγαν όλοι για την Αθήνα!

Και έτσι ερήμωσαν και τα χωριά και τα σχολεία!

Κάποιες αξίες στη ζωη όμως δεν χάνονται.

Η αξία του σχολείου μου και του δασκάλου μου θα είναι πάντα,μα πάντα σταθερά μεσα στην καρδιά μου!