Εχεις γράμμα....

Αγαπημένοι μου φίλοι,γεια σας!

Στέλνω αυτό το γράμμα για να σας μιλήσω για κάτι που με έκανε να καταλάβω πριν λίγες μέρες τι πάει να πει "ανάγκη".

Ένα απόγευμα,πριν μια βδομάδα περίπου, είχα βγει για λίγο περπάτημα στην περιοχή που μένω.

Στο δρόμο λοιπόν, είδα από μακριά την φιγούρα μιας ψηλόλιγνης γυναίκας, να ψάχνει στον κάδο των σκουπιδιών.

Ελάττωσα το βάδισμά μου και άρχισα να προχωράω πιο αργά.
Δεν ήθελα να την κάνω να νιώσει άσχημα.

Η ηλικία της ήταν περίπου σαράντα.

Με αντιλήφθηκε αμέσως και την ώρα που περνούσα από δίπλα της ακούω μια φωνή να μου λέει <<συγνώμη>>...

Ένιωσα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.

Σταματώ πάω κοντά της και την ρωτώ γιατί μου ζητά συγνώμη.

Σήκωσε τα μάτια της προς εμένα,(δυο γκρι μελαγχολικά μάτια) και μου είπε ότι δεν ήθελε να την δει κανείς να το κάνει αυτό.

Ότι ήταν η πρώτη φορά που την είδε κάποιος να ψάχνει στα σκουπίδια.

Και Ότι ήταν από τις αρχικές της φορές που έβγαινε στον "δρόμο".

Προσπάθησα με τον τρόπο μου να την κάνω να νιώσει καλά και όχι ντροπή.

Άρχισε λοιπόν να μου ανοίγεται.

Μου είπε ότι έχει πεθάνει ο σύζυγος της και αυτή είναι χωρίς δουλειά τα τελευταία δυο χρόνια.
Ότι έχει δυο παιδιά 12 και 14 ετών και πρέπει να τα ζήσει.

Προσπάθησα να την σταματήσω λέγοντας της ότι δεν υπάρχει λόγος να μου δικαιολογείται.

Αλλά εκείνη σταμάτησε τον ειρμό του λόγου μου,λέγοντάς μου να την αφήσω να μου μιλήσει.

Άρχισε να κλαίει...

Έκλαιγε ασταμάτητα...
Μου είπε ότι έχασε την μητέρα της πριν λίγους μήνες, ότι ζούσαν από την σύνταξή της και ότι ήταν το μοναδικό της στήριγμα.

Της είπα να έρθει σπίτι μου να της δώσω κάτι για τα παιδιά.

Έλαμψε το πρόσωπο της.

Μου είπε πως αρκεί ο λόγος μου και ότι  ντρέπεται να το κάνει.

Εγώ επέμενα.

Το μόνο που κατάφερα ήταν να την φέρω μέχρι την είσοδο του σπιτιού μου.
Την ικέτευσα να μπει μέσα αλλά τίποτα. 
Άρχισε να μου λέει τα πάντα γι' αυτήν.

Για το πόσο ερωτευμένη ήταν με τον άντρα της, για το ότι έφυγε ξαφνικά από ανακοπή στα 42 του χρόνια, ότι τα παιδιά της είναι καλοί μαθητές και πολλά άλλα.

Μου μιλούσε τουλάχιστον για μια ώρα...

Μια γυναίκα που είχε περάσει μια κανονική ζωή σαν όλους μας και που η τύχη και η σημερινή κατάσταση την έφεραν σε αυτό το σημείο.

Της έβαλα μερικά πράγματα σε μια τσάντα και της τα έδωσα.

Με αγκάλιασε τόσο σφιχτά που νόμιζα πως η καρδιά της θα έσπαγε.

Της ζήτησα να μου πει που μένει για να μπορώ να την βρω.

Δεν ήθελε...

Ήταν  εντελώς αρνητική, μάλιστα μου είπε ότι αυτό που έκανα ήταν αρκετό.

Της είπα πως δεν είχα κάνει τίποτα σπουδαίο, αλλά πάλι με αποσβόλωσε λέγοντας μου ότι το σπουδαίο που έκανα γι'αυτήν ήταν ότι την άφησα να μου μιλήσει.

Ότι την άκουσα τόση ώρα να μου βγάζει τα εσώψυχα της...
Κάτι που είχε να κάνει πολύ καιρό.
Ένιωθε λέει σαν να έφυγε ένα βάρος από πάνω της που δεν την άφηνε να αναπνεύσει.

Με ευχαρίστησε τουλάχιστον 20 φορές και στο τέλος μου είπε να έχω στη ζωή μου καλή τύχη.

Της είπα και εγώ να της πάνε όλα καλά και σε μια ύστατη προσπάθεια ζήτησα την διεύθυνση της ξανά.

Δεν μου έλεγε με τίποτα.

Την είδα να τρέμει ολόκληρη.

Δεν ξέρω γιατί, υπέθεσα ότι μπορεί να ήταν άστεγη.

Την ρώτησα χωρίς δισταγμό την σκέψη μου.

Γέλασε για πρώτη φορά αμυδρά και μου είπε πως δόξα το Θεό έχει το πατρικό της.

Γύρισε να φύγει.

Είδα πόσο όμορφη γυναίκα ήταν και πόσο περήφανη.

Της φώναξα όσο απομακρυνόταν να ξανάρθει να με βρει οπότε θέλει.

Γύρισε προς εμένα έβαλε το χέρι στην καρδιά της σαν να μου έλεγε <<ευχαριστώ>>, και έστριψε στην γωνία.

Καθόμουν εκεί για αρκετή ώρα χωρίς να μπορώ να κουνηθώ από την θέση μου...περίμενα...τι περίμενα δεν ξέρω!

Έφερα την εικόνα της μπροστά μου...

Σκέφτηκα για μια στιγμή να τρέξω να την προλάβω.

Δεν το έκανα, αφού εκείνη δεν ήθελε να μάθω που μένει το σεβάστηκα.

Είμαι σίγουρη ότι θα ξαναπεράσει έτσι θέλω να πιστεύω.

Κλείνοντας το γράμμα μου θα ήθελα να σας πω κάτι.
Να κοιτάτε τους ανθρώπους γύρω σας, μπορεί κάποιος από αυτούς να σας έχει πραγματικά ανάγκη.

ΜΕ ΌΛΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΑΓΆΠΗ

                              

                             ΜΊΝΑ

ΚΕΊΜΕΝΟ:M.ΣΤΡΑΤΉ
stratimina68.blogspot.gr